do niego, to jest twój aktor.<br>Zrozumiałam bowiem wówczas sprawę najważniejszą: że to jest właśnie aktor, przede wszystkim aktor, i że tak będzie zawsze. Rozmyślałam o tym siedząc w kącie z Marysią, która znalazła się tu dlatego, że Andrzej się uparł. Ja się nie zgadzałam, żeby grała. Czułam zawsze - a siedząc w kącie z dzieckiem na kolanach sformułowałam to sobie ostatecznie - że żaden film na świecie nie jest wart, by coś dla niego zrobić kosztem dziecka.<br>Pomyślałam: koniec, nie ma o czym mówić. Dłużej z nim nie będę. Zrobiłam, co należało: zawiozłam Andrzeja do domu, napoiłam kawą z cytryną, wezwałam lekarza. Wieczorem odwiozłam