Joanna czekała na nie pewna ich przybycia, nie umiała odpowiedzieć sobie na to pytanie. Czy mogły się wziąć z niczego? Z coraz cieplejszych promieni słońca? Z liści, które szumiały niedostępne na szczycie drzewa? Ze świergotu ptaków, przysiadających na gałęziach? Skądś w końcu się wzięły, chociaż nie było ich wiele i siedziały wyjątkowo wysoko. Joannę dzieliło od nich kilka metrów, więc cierpliwie czekała pod drzewem, aż któraś zejdzie niżej. Nadszedł wieczór i liszki stawały się coraz mniej widoczne, ale Joanna nie traciła nadziei na spotkanie. Nagle jedna z nich z cichym pacnięciem spadła na ziemię. W tej samej chwili Helena krzyknęła przez