słuchając owej "najzabawniejszej komedii świata", jak ją nazywała Polina. W trakcie tej lektury, po słowach: "A podat' siuda Liapkina-Tiapkina!", rozległ się nagle dzwonek przy drzwiach frontawych. Matka drgnęła.<br><br>- Kto to może być? O tej porze?<br><br>- Zarieczycha! - zawołałem przerażony.<br><br>Spojrzeliśmy po sobie i ojciec, wyprzedzając Teklę poszedł otworzyć.<br><br>Usłyszeliśrmy w sieni obcy kobiecy głas i po chwili do pokoju weszła Anna Stiepanowna Kawrygina.<br><br>Matka wstała z krzesła nie tając zdziwienia.<br><br>- Ach... To pani... Wcale nie poznałam...<br><br>Kawrygina, drobna i szczupła, stała pośrodku pokoju zmieszana, z kropelkami deszczu na brwiach.<br><br>Przywitała się z nami kolejno, potem usiadła na brzeżku krzesła i spoglądała