i wszystkie te twarze były świadkami triumfu Adeli! <br><br> Unicestwiający ciotkę Józki śmiech <br>wstrząsał po prostu całą kamienicą!<br><br>- Dobrze jej tak! - krzyczano. - Dzielna mała! <br>A to dziewucha! Prawdę gada! Raz się tej jędzy należało! <br>Na policję trzeba dawno było dać znać! Przecie choć <br>głupia ta Józka, ale zawsze - stworzenie boże! Biedna <br>sierotka! <br><br>Bo dziwna rzecz: z tych twardych "wyrazów" Adeli rodziło <br>się w naszym domu nagle to, czego ja nie mogłam wzbudzić <br>odwoływaniem się do "sumienia" - współczucie <br>dla Józki. <br><br>Wreszcie okno zatrzasnęło się gwałtownie, <br>nieprzyjaciel uszedł z placu!<br><br>Adela odwróciła się do mnie. Rzuciła mi jedno z tych <br>swoich krótkich, badawczych spojrzeń