cię pocieszy. <br>I poszła królowa Jadwiga na Zamek, a robotnik pobiegł do domu uradowany wielce. <br>Gdy wrócił do pracy, był wesół jak inni. <br>Chwycił swój młot, przystąpił do kamienia, by kończyć robotę. <br>Patrzy!... Oto na kamieniu stopa ludzka odciśnięta jak w glinie! Stopa nieduża. <br>Woła innych - patrzą i dziwią się, skąd ten znak. Kto go zrobił w twardej skale... <br>- To stopa królowej Jadwigi! - zawołali. - Ona na tym kamieniu nogę wsparła, odpinając klamrę, by pocieszyć ubogiego, by pomóc chorej. <br>I wzięli kamień, wmurowali w ścianę świątyni. I mówili między sobą:<br>- Tak, tak - kamienie miękną, gdy ich dotknie nasza Królowa [...]<br><br>&lt;au&gt;STEFANIA M. POSADZOWA