i XIX-wiecznych) upatruje źródła wszelkich niegodziwości "naszego tragicznego stulecia".<br>Nie dba przy tym o myślenie historyczne (część "grzechów" Rousseau czy Shelleya była wszak symptomatyczna dla epoki), pomija z premedytacją każdy szczegół, mogący rzucić korzystniejsze światło na swych bohaterów, delektuje się natomiast każdym "występkiem".<br>Wszystko po to, aby dowieść banalnej skądinąd prawdy, że między talentem a moralnością nie zawsze (a nawet bardzo rzadko) postawić można znak równości oraz aby dokonać nad wyraz ryzykownego uogólnienia.<br>Sprawia to po prostu wrażenie, że książka ma być rodzajem odwetu na tych wszystkich, którzy zdaniem jej autora "z wielką przyjemnością oddali się krytycznemu badaniu religii i