się krótko. Opuściła oczy. Coś kreśliła parasolką na piasku, wreszcie westchnęła: <br>- Ot, los! <br>Wsunęła dłoń pod ramię syna. <br>- Czy wiesz ty - zadała jeszcze jedno pytanie - że ze mną wszędzie tak? I zawsze? Że gdzie tylko ja ruszę się, wszędzie o mnie tak mówią: cudzoziemka? <br>Zerknął na nią podejrzliwie, zaprotestował: <br>- Ech, skądże znowu! Za granicą nic dziwnego, ale w kraju? (Rodzice wówczas od kilku lat już mieszkali w Warszawie.) <br>Zdziwiła się. <br>- W kraju? A gdzie on, ten mój kraj? <br>Rozłożyła ręce. <br>- Mój kraj... W Taganrogu nie chodziłam do cerkwi, tylko do kościoła. Koleżanki, kiedy pop szedł korytarzem, odsuwały się ode mnie: Polaczka. A