pierś unosiło żałosne wycie, żyły na szyi były wzdęte. Podniecenie Róży wzrosło. Oto Adam siedzi tutaj i przelewa w chore ciało swoją bezradną rozpacz, sądząc, że je wspomaga i że je ratuje. Róża mogła oprzeć się chęci dodania wstydu do rozpaczy męża. <br>- A cóż? - spytała znienacka. - Lekarstwo dobrze działa? <br>Adam skoczył na równe nogi. <br>- Lekarstwo, lekarstwo... Któreż to lekarstwo? Czy mama dała Tusieńce lekarstwo? - zwrócił się do teściowej. <br>Sophie wzruszyła ramionami. <br>- Mnie nie mówili o lekarstwie. <br>Wtedy Róża stwierdziła: <br>- Szkoda, godzinę temu czas już było podać digitalis. Przecież to dziecko ma serce słabe, ono bez digitalisu nie wytrzyma do spadku gorączki