szukali wzrokiem śmiesznego karła, ciekawi, co wymyśli tym razem. Nagle konferansjer złapał się za brzuch, okropnie skrzywił twarz, a muzyk z orkiestry wykonał na puzonie coś w rodzaju przeciągłego pierdnięcia. Wtedy spod wybrzuszonej nieco poły fraka, czego nikt wcześniej nie zauważył, wypadł przy uderzeniu werbla skulony w kłębek gnom. Wszyscy skręcali się ze śmiechu, gdy zaś konferansjer zawezwał klownów, żeby uprzątnęli arenę, a ci, zatykając nosy, podsuwali sobie nogami to coś jak nie chcianą piłkę, widownia wyła i szalała z uciechy, tym bardziej że konferansjer odchodził koślawym krokiem, jakby miał pełno w spodniach. Nie śmiał się tylko Weiser, jakby zupełnie go to nie obchodziło