musiałoby się to stać. Och, Hela, Hela, nie płacz już tak... Trudno, taki już jest świat, nic na to poradzić nie można. No, nie płacz... ludzie się patrzą. Ach, jaka ty jesteś... Będę pisał, przyjadę... - dźwignął walizę i pociągnął Helę za sobą. - Chodź już, dziesięć minut tylko &lt;page nr=255&gt;.<br>Tuż za mostem skręcili na schody prowadzące na plac dworcowy i przyspieszyli kroku, nie z obawy spóźnienia się na pociąg, lecz z podświadomej chęci jak najszybszego pokonania przeszkody, podobnie jak to robi człowiek brnący w zaspach śnieżnych lub wydmach piaszczystych na krótkiej przestrzeni. Dotarłszy przez ciżbę do poczekalni, Roman złożył walizę i pakunek u