nie zdążyłem zapytać: "A właściwie, dlaczego my go ścigamy?" Zenobia otworzyła drzwiczki wehikułu i w biegu wskoczyła do forda. Odjechali drogą w prawo i zniknęli między drzewami &lt;page nr=141&gt;.<br>Zrobiłem obrót kierownicą i pojechałem w lewo; rozglądając się na wszystkie strony.<br>Znajdowałem się w rzadkim sosnowym lesie, nikt nie mógł się tu skryć przed moim wzrokiem. Nie upłynęło kilka minut, gdy zobaczyłem przed sobą idącego z plecakiem pana Kuryłłę. Zdawał<br>sobie sprawę, że nie schowa się przede mną. W każdej chwili mogłem go dopędzić wehikułem.<br> Ja na jego miejscu potrafiłbym chyba uciec. O czterdzieści metrów dalej przecinał las tor kolejowy, na którym grupa