wynajmowane mieszkanie, jeden romans platoniczny, dwa trącące intelektualną dewiacją i... Północny. Tak, chyba w tej swojej-nie-swojej twarzy chciał ujrzeć Północnego i chmury północne... I o wiele za mało, i o wiele za dużo chciał Zygmunt. "W sam raz" - wyszeptał. Był pewien, że Północny się odezwie. Za oknem chmury skubały dachy na porannych pastwiskach, a słońce już się śpieszyło, by zajść je znienacka od zachodu. Dla niepoznaki zostawiło po przeciwnej stronie cytrynowy odcisk swojej wargi.<br>Dochodziła jedenasta. Po fajeczce i kawie z czopem Zygmunt wyszedł powłóczyć się po dzielnicy. Przedpołudniowe włóczęgostwo dotykało co drugiego mieszkańca tej ziemi bezrobotnych. Nie wypychała