recenzji do monografii; w ogromnej liczbie przypadków zostają one portretowi podporządkowane, ku niemu zmierzają, to on w ostatniej instancji jest zasadniczym wzorem. Portretami pisarza są liczne recenzje, są nimi obszerne rozprawy, a także - monografie, tak pisarzy polskich, jak obcych, np. Ibsena. To właśnie w portrecie jako podstawowej formie wypowiedzi krytycznej skupiają się główne właściwości tej krytyki, czyniącej z podmiotu autorskiego miarę wszechrzeczy w literaturze i - zarazem - pierwszy i najbardziej oczywisty przedmiot zainteresowania. Przejawiała się w tym niekwestionowana konsekwencja, wyciągnięto wnioski z koncepcji ekspresyjnej, o wyrażaniu najlepiej mówić wtedy, gdy przedmiotem dociekań nie jest taki czy inny fragment dzieła, nie jest taka