nie zaprzątał już myśli. Dla mnie powinien być wciąż ważny, najważniejszy. Ale on nie musiał już nikogo wydawać, donosić, otrzymywać za to zapłaty. Czy na pewno? Każdego dnia los układał mozaiki nowych ludzkich spraw, dążeń, ambicyjek. Również i donosów.<br> Irenka prawie nie przywitała matki, zajęta bez reszty kruchymi ciastkami "na skwarkach". Gawlikowa kręciła ciasto przez maszynkę do mięsa. Dziecko przelotnie oddało pocałunek, oznajmiło, że przysmaki robione są dla niej, bo "babcia", tak nazywała Gawlikową, robi je z ostatniego świniaka. Więcej nie będzie. Ta obojętność małej dotknęła ją mocniej niż przekazana w ten sposób treść. Zostawiła w kuchni kosz i udała się