jego spontaniczną świeżość wyrażającą się w jawnie okazywanym zadowoleniu z tego, że jest w centrum uwagi wszystkich, że znajduje się w pobliżu sławnego człowieka (stąd tak frenetyczne oklaski właśnie w momencie, gdy solista całuje małą: złożone uczucie wynikające z utożsamienia się z Dziewczynką, szczęśliwą z wyróżnienia, i z wdzięczności dla sławnego człowieka, że uszczęśliwił dziecko. "Tak niewiele potrzeba dziecku, żeby było szczęśliwe!" - powiada w duchu rozczulony widz, patrząc na ten rytualny i właściwie mechaniczny pocałunek). Widownia rekonstruuje w mgnieniu oka nie tylko aktualny stan psychiczny dziecka, ale i całą prehistorię tego momentu; po raz tysięczny powtarzane widowisko przywołuje natychmiast takie stereotypy