uświadomieniem nie poszła jednak wcale próba zmierzenia się z problematyką historii na poważnie. Ideę dokumentarnego spłacania długu dziejom powojennym wyszydza - nieprzekonywająco! - opowiadanie o pijanym dokumentaliście, który był w najważniejszych miejscach historii PRL-u i wszystko pogubił - nagrania, zdjęcia, notatki - wszystko mu się pomyliło, a po terenach getta oprowadzany jest przez ślepca. Jednak nie opowiadając się wobec historii Anderman wpada w tę samą pułapkę, która czyhała na pisarzy "społeczników", nie angażujących się w sierpniowo-grudniowe przeżycie historyczne całym swoim pisarstwem. Z jednej strony coraz wyraźniej demonstruje literackość swoich tekstów; pokazuje, że to, co jeszcze niedawno miało ambicje dokumentu społecznego, i może uchodziło