do wysiłku, że zostaną tu razem.<br>"Przecież mam jego parabelkę" - przypomina sobie łatwiejszą śmierć.<br>- Dziecko! Moje dziecko! - potwornieje odbijany echem kobiecy krzyk. Oddala się, jakby szalona biegła gdzieś poprzez ściany kanału, poprzez ziemię.<br>Ten głos budzi Niteczkę. Niteczka ogląda się. Nowe przerażenie podnosi jej włosy: za sobą widzi wspartego o śliską ścianę Kolumba. "A więc już koniec, zaraz stracę przytomność..." - majaczy. Zarzuca ramię rannego na swoją szyję i trzymając go obu rękami za dłoń dźwiga się z klęczek. Idzie chwiejnie naprzód. Dźwiga Kolumba, ucieka z nim przed tym strasznym, powtarzającym się krzykiem. Wie, że tam zostawiła bez pomocy Dębowego, że ucieka