sam, jak inne kominki po dworach i dworkach. Ale natomiast doskonale pamiętam, że z obu jego stron stały dwa wielkie fotele, o bardzo wysokich oparciach, i bardzo kusiłoby do zapadnięcia w ich głębię, gdyby nie to, że były obite czarną ceratą, przymocowaną do drzewa białymi porcelanowymi gwoździami. Ta czarna, chłodna śliskość ceraty odbierała im wszelką przytulność. Wyglądały zimne, nawet gdy się na nie patrzyło. Były to - jak zapewniano - fotele generała. Na nich siadywał czytając i pisząc, gwarząc z przyjaciółmi lub dumając o przeszłości i pykając fajkę. A fajek miał wybór duży. Za jednym z foteli było umieszczone coś, co przypominało urządzenie