ogarnęła ich bezpieczna noc. Szli jednak wytrwale, nie popasając, aby odsadzić się jak najdalej od arbuzowej kotliny.<br>- Chłopie, czy ty wiesz, jak wyśmienicie się czuję, kiedy coś dzięki Bogu ukradnę? - powiedział Wasyl.<br>Rozsiedli się na odpoczynek w stepie. Wasyl kozikiem wykrawał wielkie plastry owocu. Rozkoszowali się smakiem arbuza, sokiem orzeźwiającym, słodyczą i wonią. Każdy kęs napawał lubością. Później leżeli założywszy ręce pod głowę i patrzyli w gwiazdy.<br>- Nikt ich nie zliczy - odezwał się Wasyl. - Tyle słońc. Drobniutkich jak maczek. Pomyśl, w małym oku może się zmieścić taka... taka czereda! Czy nie cud?<br>- Pierwszy cud, że żyjesz. I reszta same cuda.<br>- Hm