Kargulowi, który podaje mu łopatę. Jaśko widzi, jak tą łopatą<br>jego brat nabiera świeżej, ogrodowej ziemi i sypie ją do podstawionego<br>przez Marynię woreczka.<br> Nikt nie musi mu tłumaczyć, czego jest świadkiem.<br> Przestaje nucić, przestaje tańczyć. Wycofuje się spod okna i<br>trzymając Anię na ręku, staje z nią przed zdjęciem ślubnym Witii i<br>Jadźki. Przenosi spojrzenie z twarzy Jadźki na jej córeczkę. Unosi ją w<br>górę i nagle mówi z wyraźną ulgą:<br> - I tak nas więcej od Karguli, boś ty Pawlaczka! Tak, Pawlaczka... - to<br>odkrycie jakby jednoczy go z niemowlęciem. Znów robi kilka tanecznych<br>kroków, huśtając małą w powietrzu. Dziewczynka zanosi