życiu chłopów, zwłaszcza pańszczyźnianych, była to jedyna możliwość wyrwania się z jarzma codziennego trudu, ujrzenia dalekiego świata. Pątnicy szli, śpiewając nabożne pieśni, modląc się i odpoczywając na postojach, a z miejsc cudownych przynosili święte obrazy: na blasze, płótnie, najczęściej zaś na papierze. Przywiązywano do nich duże znaczenie, wyobrażały bowiem cudami słynący wizerunek, a przy tym stanowiły widomy ślad pielgrzymki, dowód pobożności. Na powszechną potrzebę posiadania obrazów wpływał kler. Kościół zalecał bowiem przynoszenie ich z miejsc, do których pielgrzymowano, malowideł przedstawiających Matkę Boską, Chrystusa i świętych pańskich. Miały one być świadectwem gorliwej wiary katolickiej (Kunczyńska-Iracka, 1988, s. 209). <br>Aby wystrzec się