się, po czym zastanowiłem się. Kariera w Warszawie układała mi się nie najlepiej, na mieszkanie miałem czekać nie wiadomo ile, dziecko rosło w zaduchu spalin, w dodatku w szkołach stolicy robiło się coraz niebezpieczniej... - no wie pan, ja nie jestem sam! Mam żonę i dziecko...<br>- A żona kto jest? - dyrektor słynął z konkretności.<br>- Muzyk jest, pracuje jako akompaniator i redaktorka w radiu.<br>- Radia to ja nie mam - uśmiechnął się - ale mogłaby pracować jako specjalistka od spraw kultury.<br>Obiecałem porozmawiać w domu i dać znać. Naturalnie nie brałem tej rozmowy poważnie. Ale jak opowiedziałem całą sprawę, w charakterze wesołej anegdoty, żona spojrzała