aż nadejdzie sen nocy<br>przedwiosennej, który was wszystkich zmorzy.<br> Wtedy przez nie strzeżoną szczelinę w murze albo jawnie i<br>bezczelnie przez uchylone skrzydło bramy przy śpiącym strażniku<br>wymknę się na swobodę, wymknę się w świat!<br> I nic mi do was ani wam do mnie!<br> Rózia zachrapała, ciężko i znojnie.<br> Mogłem śmiało uciec zza krat, nie oglądając się na nic.<br> I wtenczas przestałem się wahać...<br> Nie mogłem!<br> I zdawałem sobie sprawę, dlaczego.<br> Nie mogłem uciec od tego wyznania, które padło z moich ust w<br>gabinecie wobec dwóch świadków w lekarskich fartuchach.<br> Dwóch kobiet, które znają się na rzeczy.<br> Cokolwiek mnie czeka, muszę