sprawiała komiczne wrażenie. Musiałem się wstrzymać, aby nie parsknąć śmiechem. Lecz uśmiech wymknął się zapewne spod mojej kontroli. Kuryłło łypnął na mnie swoim jednym okiem jak straszliwy cyklop i powiedział surowo: <br>- Z czego się pan śmieje, hę?<br>- Uśmiecham się do swoich myśli - odrzekłem wykrętnie.<br>- Trzeba poważnie myśleć, mój panie. Żadne śmichy-chichy tutaj nie pomogą. Inaczej figa z wyjaśnieniem zagadki.<br>Doktor rzekł otwarcie:<br>- Patrzę i patrzę na tę szachownicę, aż oczy mnie bolą. Ale ani na jotę nie robię się mądrzejszy.<br>Fryderyk wzruszył ramionami.<br>- Stawiam tysiąc dolarów przeciw jednemu, że nie tę szachownicę miał na myśli stary Haubitz.<br>Zenobia szepnęła do Fryderyka