pańska osoba na tym fotelu, bo pan wygryzł profesora pod byle pozorem". Na to dictum twarz docenta Jagódki czerwienieje czy też blednie, jego oczka zwężają się wściekle, ale z pewną domieszką strachu, bo jeżeli ja tak gadam, to albo zwariowałem, albo przyszedłem go sprowokować w jakimś tajemniczym celu. "Jak pan śmie! - woła niezbyt pewnym głosem. - Ja wyciągnę wobec pana wnioski służbowe!" - "Ja już wyciągnąłem wobec pana wnioski służbowe! - odpowiadam i rzucam mu papier. - Oto moja rezygnacja. Mam pana gdzieś! Żegnam!" I wychodzę z gabinetu nie dając docentowi Jagódce wypowiedzieć ostatniego słowa.<br>Ukołysany tymi rojeniami wszedłem do pokoiku i położyłem moje złoto