próbuję rozluźnić mięśnie, trwa to chyba całą wieczność. Henia podsuwa mi kartkę papieru, zapisuję na niej swoje imię i nazwisko, ciepłym głosem tłumaczy, że muszę Zbyszkowi zaufać, przyjeżdża do niego pół Warszawy, ludzie z elit, gdyby zaczęła wymieniać nazwiska, sam bym nie uwierzył. Aktorzy, politycy, ludzie z telewizji. Sama, mmm, śmietanka. <br>Uciec, jak najprędzej stąd uciec. Nie mogę się jednak ruszyć, zamiast tego zapadam w lekki sen. Stoję przed synagogą w Budapeszcie, przy bramce do wykrywania metali, złowróżbnie spoglądają na mnie dwie wieżyczki w stylu mauretańskim. Bramka przeciągłym dźwiękiem sygnalizuje, że na teren bóżnicy próbuję wnieść coś zabronionego, coś niedozwolonego, rozbieram