Pójdę, gdzie każą! - uciął Kazimierz i uczuł znowu napływającą gdzieś z głębi falę przygnębienia.<br>W milczeniu doszli już na miejsce.<br>Ponury Kozak sennie otwierał ciężkie, okute drzwi.<br>- Bóg zapłać za życzliwość! - pożegnał Kazimierz żandarma i wszedł w ciemność: Drzwi zatrzasnęły się za nim z łoskotem.<br>Wionęło mu w twarz ciężkie, smrodliwe powietrze.<br>Wielkie, gromadne chrapanie rozlegało się rozgłośnie wśród nagich ścian. - W ciemności potknął się Kazimierz o czyjeś sterczące nogi; osunął się na podłogę i z pięścią pod głową zasnął prawie natychmiast.<br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>&lt;page nr=185&gt; Jaki taki w kolumnie nadrabiał miną i krokiem, a już osobliwie i głosem, ilekroć przechodzili przez osiedla ludzkie; gdyż