mnie do wolborskiego lasu. Tylko do perszeronów się nie zbliżam, przeraża mnie ich potęga. Ale one stoją w głębi, więc mogę sobie pogadać choćby z Baśką. Posłuchać końskiego dmuchania przez delikatne nozdrza, wdychać ostry zapach mokrej słomy i suchego siana, i zajrzeć raz jeszcze w zamyślone nad oddaleniem oczy.<br>***<br>Po śniadaniu Jaś, syn Kobierzynki, zaprzęga Baśkę do bryczki i jedziemy z mamusią i rudą Wiesią do lasu. Wieśka jest bratanicą Jasia i wynalazkiem mamusi: mam się bawić z robotniczym dzieckiem, żeby niczyj los nie był mi obcy. Wiesia ma zeza, piegi i wielką szopę loków na głowie, więc Kobierzynka nazywa ją