Kiedy w 1927 roku Karl Radek w mowie ku czci Leo Schlagetera złożył niemieckim nacjonalistom lekko tylko zawoalowaną propozycję sojuszu, została ona zdecydowanie odrzucona przez Moellera van den Brucka. Ale już publicyści "Die Tat" byli bardziej elastyczni - nie wykluczali porozumienia ze Związkiem Sowieckim i w pewnym okresie widzieli komunistów jako sojuszników w walce z "systemem". Później jednak ich zdecydowana wrogość i pogarda do komunistów powróciła do normy i H. Zehrer uznał ich ostatecznie za zdrajców narodu.<br><br> 20. Do narodowo-rewolucyjnych aktywistów zalicza Mohler m.in. Artura Mahrauna, Franza Seldte, kapitana Erhardta, Richarda Scheringera, Beppo Romera, Harro Schulze-Boysena (stracony w 1942