1949 roku wiekowe lasy tybetańskie zajmowały obszar 221.800 kilometrów kwadratowych. W roku 1985 już tylko 134.000 km2. Lasy te porastały przede wszystkim strome zbocza rzecznych dolin względnie niskiego południowo-wschodniego Tybetu. Były to głównie górskie lasy tropikalne i iglaste lasy subtropikalne, składające się, między innymi, ze świerków, jodeł, sosen, modrzewi, cyprysów, brzóz i dębów. W wilgotnym Tybecie południowym rosły one do wysokości 3.800 m. n.p.m., zaś w suchym Tybecie północnym - do 4.300 m. w lasach tych dominowały stare, ponad dwustuletnie drzewa. Przeciętna zasobność w drzewostany wynosiła 272 metry sześcienne na hektar, ale w najstarszych lasach