w wygodnictwie i niechętnie zwracamy myśli ku tym, którzy wymagają naszych starań, chociaż imiennie nie są nam znani. W trosce o niezakłócanie własnego spokoju zrzucamy z siebie poczucie odpowiedzialności, na przykład, za chorych psychicznie. Pozostają oni na marginesie świata tzw. zdrowych ludzi, zdani na psychiatrów. A bywają wśród lekarzy tej specjalności - jak w ogóle wśród przedstawicieli każdego zawodu - ludzie nieudolni, nieodpowiedzialni, pozbawieni talentu czy powołania. Jednakże taki stan rzeczy nie wzbudza niepokoju w społeczeństwie. Nie tylko dlatego, że się o tym nie myśli.<br>Sprzyja temu tendencja do uspokajania własnych sumień, zaś wyobraźnia nie podpowiada nam, że każdemu w jakiejś mierze zagrażają