Starmach. &lt;au&gt;(SR)&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="news" sub="culture"&gt;&lt;page nr=24&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Książki&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;intro&gt;Wkrótce po śmierci Konrada Swinarskiego Marta Fik napisała: "&lt;q&gt;Ze Swinarskim umarł w znacznym stopniu polski współczesny teatr - tak jak kiedyś umierał z &lt;name type="person"&gt;Leonem Schillerem&lt;/&gt;. Z pewnością się odrodzi - kto wie jednak, czy za naszego pokolenia&lt;/&gt;".&lt;/&gt;<br>Po blisko 26 latach od tamtego czasu słowa te okazały się gorzkim, spełniającym się proroctwem. Teatr nie odrodził się i nie bardzo widać, by miało to nastąpić w najbliższej przyszłości. W takich momentach dobrze jest powrócić do czasów świetności teatru, czyli czasów Swinarskiego. Zrobiła to Katarzyna Gliwa, która dokonała wyboru recenzji ze spektakli Swinarskiego. W tym czasie przywrócił on kulturze polskiej Krasińskiego, Mickiewicza, Wyspiańskiego