uciech i dla burz,<br> Dla lądów i dla mórz.<br><br>Jęknął jękiem stuletnim, tęgim jak jęk dzwonu,<br> Z poza swego zgonu,<br>Otrząsnął z siebie z butą kurz, co osiadł suto,<br> Przywdział zbroję kutą,<br>Miecz przypasał do boku i spuścił przyłbicę,<br>Kopnął butem milowym bytów nawałnicę,<br> Na koń siadł bez nikogo,<br> Rumaka spiął ostrogą,<br> I pognał w mroku gwiazd,<br> Do nieznajomych miast.<br><br>Do grodów, które ongi zgładził z sercem czerstwem<br> Bronią i rycerstwem,<br>Do grodów, kędy pragnął zobaczyć ponownie<br> Twierdze i warownie,<br>Do sławy, która siebie i jego przeżyła,<br>Powrócić postanowił rycerz Szaławiła,<br> Cwałował brzegiem nocy<br> W samotnej bezpomocy,<br> Aż dudnił pod nim