w pokoju pani Helenki, przykryty pierzyną, której poszwa była zimna i pachniała wilgotnym powietrzem. Wdychałem zapach rzeżuchy z parapetu i czasem cienki dym papierosów, które ciągle palił ksiądz Szotarski. Przez szparę w drzwiach do pokoju obok widziałem żółte błyski naftowej lampy i długo słyszałem głosy wuja Florentego i księdza. Ciągle spierali się o istnienie lub nieistnienie Pana Boga. Ojciec chrząkał. Płomień naftowej lampy jakby mocniej zamigotał w szparze. Zamknąłem oczy.<br>Już zasypiałem, kiedy nagle zbudziły mnie dwa głosy bliżej - zza uchylonego okna, pod którym stało łóżko. To były głosy pani Helenki i mężczyzny. Przyszli nagle i chyba usiedli pod ścianą chaty, niedaleko