do niezbyt skoordynowanych parodii, które rozbrzmiewają nieraz tylko harmidrem przedrzeźniania. Jeżeli tu i ówdzie trafimy na bardziej melodyjne momenty, to urok ich rozprasza wnet płytka, zdawkowa modulacja. Jakże odbija się od nich muzycznym porywem wstawka Wiktora Krupiskiego w II akcie!<br>To był jedyny moment w operetce, który dawał pole do śpiewaczego popisu. Gdzie indziej nikt ze śpiewaków nie miał możności pokazać, że ma jakiś głos lub talent wokalny. Co prawda z tymi głosami w obecnym zespole "Teatru 8.15" jest nieco gorzej. Właściwie tylko Marian Wawrzykowicz posiada tam poważniejsze atuty do rozwijania śpiewnych efektów. Inni niedostatki w tej dziedzinie nadrabiają nogami