on nie biegnie? Dlaczego idzie powoli? Zawsze biegł do mnie, a teraz... Dzwonek. Odrywam się od okna. Schodzę z tapczanu. Jeden stopień, drugi - stoję wmurowana na środku pokoju. Znów dzwonek. Nieśmiały, ledwie muśnięty. Otwieram: w drzwiach - Andrzej. Jakby mnie ktoś w serce pięścią uderzył. A on uśmiecha się leciutko, krople spływają mu po twarzy, włosy mokre opadają na czoło. Żałosny. Cały z deszczu. Milczę. I on milczy. I tak milczymy oboje, długo, nie do zniesienia. Wreszcie pytam z nikłą nadzieją: <br><br>- Grzegorz cię przysłał? <br>- Nie. <br>Staram się opanować. <br>- Zdejmij płaszcz. Taki deszcz. <br>Zdjął kurtkę, przejechał włosy palcami. Wchodzimy do pokoju. Usiłuję bezskutecznie