kuli o promieniu porównywalnym z promieniem atomu. Wtedy cząstka mogłaby zbliżyć się do jądra na tyle, że siły odpychania stałyby się dostatecznie duże, by spowodować duże odchylenia.<br> Przyjmując dla uproszczenia punktowe ładunki jądra i cząstek i rozpatrując przypadek jądra ciężkiego (aby można było założyć, że podczas rozpraszania jądro pozostaje w spoczynku) oraz uwzględniając warunek zachowania energii i momentu pędu, dochodzi się do klasycznego równania Rutherforda na rozpraszanie cząstek :<br> był kierowany na cienką folię metalową o grubości d i gęstości (liczba atomów na jednostkę objętości) n. Cząstki rozproszone pod kątem (kąt między kierunkami cząstek padających i rozproszonych) były liczone na ekranie pokrytym