jego dusza wyleciała na boży świat przez szparkę pod drzwiami, a on został - sierota! - na wszystko nieczuły. Nie słyszał nawet sennych westchnień towarzysza.<br>Jakieś zmącone głosy obudziły go z odrętwienia: wielkie, jednostajne szumy, po których - jak po moście - dudniły zwaliste, potężne poryki.<br>Otrząsnął z siebie resztki snu na jawie i spojrzał przytomniej w stronę drzwi.<br>"Światło zagasło? - pomyślał. - Co to się dzieje?"<br>Szpara pod drzwiami rozbłysła nagłym, oślepiającym blaskiem, a zaraz potem głuchy grzmot oznajmił się światu, jak lew oznajmia rykiem, że wychodzi na łowy.<br>"Burza... Zdaje się, że grad wali o drzwi... Czy to tak od burzy pociemniało, czy też