objąć niedoświadczonym umysłem. Zaciskała wtedy pięści ze złości i szeptała: "Boże, czemu nie jestem dorosła? Czemu ten czas jest taki powolny?"<br> Rozczarowana i pełna nieufności, nie chcąc pogodzić się z własną niewiedzą, Iw stawiała sobie, rodzicom i światu coraz więcej pytań, na które nikt nigdy nie potrafił odpowiedzieć.<br> Teraz spała spokojnie w ciepłym czerwcowym powietrzu, wśród głębokich cieni i mroków, nie wiedząc nawet o ćmach wpadających przez otwarte okno i o przyczajonym na ścianie pająku, który przed chwilą przebiegł po jej policzku i czole.<br> Nie obudziła jej również wąska smuga ostrego światła wokół drzwi. Tylko sen rozjaśnił się nieco, nabrał żywszych