Kula mruknęła, nie pomyliłaś się aby, a ja odszepnęłam, nie, pani profesor, po czym wyszłam.<br>Chwilę stałam przy oknie. Nie rozwinęłam kulki od razu. Wiedziałam, co napisał. Wił się przez trzy lekcje za moimi plecami, lecz nie miał odwagi zapytać, dlaczego miejsce Janiny jest puste. W dole wuefista ustawiał swoje sportsmenki w szeregu. Skrócony o nogi wydawał się być jeszcze grubszy, niż był w istocie. Z jakiejkolwiek perspektywy oglądany, wciąż zachowywał kształt gruszki, i to mocno pękatej. Tylko twarz przetrwała w nim dosyć urodziwa, a także bujne włosy. Lecz to, co się pod nimi kołysało w próżni, trudniej byłoby określić.<br>- Zawsze