i zachodów Słońca, mimo że doskonale znajome, wciąż wymyka się ścisłemu, matematycznemu opisowi.<br>Mierzenie położeń gwiazd, planet, Słońca i Księżyca na sferze niebieskiej należy do najstarszych umiejętności astronomicznych. Obserwacje, z jednej strony, zawsze dostarczały danych wyjściowych do budowy teorii matematycznych, opisujących ruchy ciał niebieskich, z drugiej zaś strony - były ostatecznym sprawdzianem poprawności tych teorii. Dzisiaj tak rozumianą zależność między obserwacją i teorią najdramatyczniej przedstawiają próby opisu ruchu Księżyca. Dzięki pomiarom laserowym astronomowie potrafią określić położenie Księżyca - bryły o średnicy blisko 3,5 tysiąca kilometrów! - z dokładnością metra. Do niedawna była to precyzja nieosiągalna dla teorii. W ciągu ostatnich kilku lat metody