bieg na stację przez mgłę, ranne zorze i łoskot czarnego, patrzącego parą świecących oczu pociągu. Mam przed sobą czterdzieści pięć minut, coś o wiele stateczniejszego niż te śmieszne terminy, które serwował ojciec na przeciąganie. Nie było to łóżko, a przecie ż jakby coś więcej niż łóżko. Łoskot i kiwanie pociągu sprawiały, że te półsenne zapaści były czymś bardzo cennym. Jakby ostatnie kwadranse egzystencji przed egzekucją o świcie.<br> &lt;page nr=39&gt;<br>&lt;tit&gt;Wiosna... coś jakby bliskość choroby... &lt;/&gt;<br>No właśnie, rzeczywiście wiosna, we mnie zaś i za oknem zimowe złogi i odleżyny... "Coś, jakby możliwość choroby" - mówi Rilke. Oto czym odpowiadają istoty niejednoroczne na kosmiczny cykl życia