ogólnego" literatura tej dawnej swojej misji nie wznowiła. Po pierwsze - jak sądzę - dlatego, że sam jej charakter, sama jej struktura, zwłaszcza po socrealizmie, zmieniła się zasadniczo, zerwała z wszelką arbitralnością, wzorotwórstwem, dydaktyzmem, co nie usposabiało do takiej misji. Po drugie - obawiano się, choćby instynktownie, że tworzenie języka wzorcowego, standardowego może sprzyjać w dogodnych okolicznościach odradzaniu się nowomowy i manipulowaniu językiem.<br>Na nową sytuację języka w społeczeństwie umasowiającym się czy masowym literatura polska po roku 1956 według Michała Głowińskiego odpowiedziała dwojako: powrotem do tworzenia własnej mowy, niezależnej w jakiejś mierze od standardów języka potocznego i wzmożonej zagęszczoną poetyckością (nurt lingwistyczny w poezji