się na dobre. Po trzeciej łyżce proboszcz spojrzy na gościa. <br>- Zastał pan docent Szubadkę? <br>- Owszem... Dziękuję księdzu proboszczowi za dobrą radę. W oberży dzień był rzeczywiście "spokojny". Przyjął mnie syn... byłem jedynym gościem. Poczęstował mnie nawet wódką. Mówił o sobie. O dramacie pomieszania języków... o pogardzie panujących dla mowy tutejszej, spychanej przez jednych i drugich... do rezerwatu Indian znad Bałtyku... <br>Proboszcz odłoży łyżkę. Obetrze usta. <br>- Winszuję, drogi docencie... Jeszcze nie minął trzeci dzień, a pan osiągnął coś zasadniczego: już pan pojął specyfikę antropologii dziejowej tutejszych ludzi. <br>- Ksiądz proboszcz ma na myśli... "tutejszych"? <br>- Jasne... Szkoda tylko, że nie zastał pan starego Szubadki