Pan Jarek stał pośrodku pokoju blady jak upiór, miał na sobie piżamę. Na stole leżała dubeltówka gajowego, kiedy Ewelina chciała się do niej zbliżyć, zastąpił jej drogę. <br>- Ewelina, ja ginę. Ja już nie mogę dłużej... - w jego głosie było tyle rozpaczy, że aż nią to wstrząsnęło. <br>- Jak mogę ci pomóc? - spytała. <br>- Bądź ze mną... jeden, jedyny raz... <br>Propozycja była tak zaskakująca, że Ewelina nie wiedziała, jak zareagować. Gniewem? Obrócić to w żart? Udać, że nie zrozumiała, o co mu chodzi?<br>- Ten jeden raz starczy mi na całe życie... - usłyszała i nagle nie bardzo wiedząc, co robi, podeszła do drzwi, przekręciła klucz