nie stanowiły aż takiej egzotyki, ponieważ w dyplomatycznych, handlowych i wojskowych celach jeździło tam wielu Polaków. Tereny te dobrze znano osobiście bądź też z opowiadań. Nie kwapiono się więc z ich opisywaniem. W rezultacie, w przeciwieństwie do XVI wieku, kiedy to nasz Miechowita był dla Zachodu głównym źródłem informacji o środkowowschodniej Europie, w dobie baroku wiedzę o niej czerpano z książek francuskich. Najbliżsi sąsiedzi Wysokiej Porty tłumaczyli je następnie na polski, jak to stało się między innymi z Monarchią turecką Ricauta, przełożoną przez Kazimierza Krzysztofa Kłokockiego (1678). Również głośna książka Szymona Starowolskiego, Dwór cesarza tureckiego i rezydencja jego w Konstantynopolu, która