mogły nadążyć w swoich czynnościach - teraz już dochodzono do granicy, poza którą czaiło się obrzydliwe poczucie niemocy fizycznej i umysłowej, rozpaczliwe błądzenie po omacku wśród chaosu materii, myśli i dźwięków. Wszystko, co się działo poza obrębem sali, korytarza i bufetu, było dla nich tak odległe jak życie wsi dla mieszkańców śródmieścia. Wieści, jakie stamtąd do nich docierały, były niejasne i urywane. Ktoś puścił pogłoskę, że stary Pancer rewiduje płaszcze kelnerów, ale nikt nie potrafiłby wskazać człowieka, który pierwszy o tym powiedział.<br>Na korytarzu wydzierano sobie łyżki i widelce, zamówienia wykrzykiwano bezustannie, szef Balcer z pasją rzucał półmiski na okno, jak gdyby