zadartymi do góry głowami i w milczeniu, każdy po swojemu, próbowaliśmy wyjaśnić sobie zagadkę tego znaku: Nasz malutki prezes, pan Kuryłło, musiał bardziej niż inni zadrzeć głowę. Surowy mars na jego czole świadczył o większym niż u innych namyśle, a jego spuchnięta z jednej strony twarz, w zestawieniu z tym srogim marsem, sprawiała komiczne wrażenie. Musiałem się wstrzymać, aby nie parsknąć śmiechem. Lecz uśmiech wymknął się zapewne spod mojej kontroli. Kuryłło łypnął na mnie swoim jednym okiem jak straszliwy cyklop i powiedział surowo: <br>- Z czego się pan śmieje, hę?<br>- Uśmiecham się do swoich myśli - odrzekłem wykrętnie.<br>- Trzeba poważnie myśleć, mój panie