150; napisał nie bez racji Siemieński. Sztukę przenikała nadto wyrazista nuta antyrosyjska, a patriotyzm widowni pobudzała postać bohaterskiego Trepki, jakże już romantyczna w swym ujęciu, bliskim zresztą formule zawartej w Wierszu do wojska polskiego z okoliczności rozpoczętej wojny z Moskwą: &#132;Dziś lub nigdy, śmierć lub życie, / Chwała lub wieczna sromota".<br> Na plus tragedii Wężyka zaliczyć trzeba jeszcze jej niejednoznaczność. Optymizm dziejów okazywał się tu pozorny, skompromitowany pesymistycznym obrazem losu jednostek i narodów oddanych w ręce despoty; a przenikająca cały utwór wizja kraju-więzienia mogła brzmieć niepokojąco aktualnie w odniesieniu do tzw. ziem zabranych i jednocześnie proroczo wobec przyszłości Księstwa. Dzięki