szczególnie i pod każdym względem imponującym". Gdy sięgniemy pamięcią do takich dzieł Andrzejewskiego, jak "Idzie skacząc po górach", "Już prawie nic", "Nikt" i przede wszystkim "Miazga", przekonamy się, że igranie maskami było jego ulubionym sposobem autokreacji. Właśnie "auto" i "kreacji". To znane pojęcie najlepiej oddaje specyficzną cechę pisarstwa Andrzejewskiego, która stała się kompozycyjną dominantą "dziennika literackiego" i nieprzypadkowo do tego właśnie dzieła przywiązywał Andrzejewski duże znaczenie. W dzienniku dopiero zdołał w pełni zrealizować dręczące go od dawna marzenie dzieła otwartego, które tak charakteryzuje: "Myślę, że właśnie ta nie pozbawiona pokory duma sprawia, iż na przestrzeni lat ostatnich wyraźnie we mnie słabnie